Turecki chleb bez zagniatania

Jak już kiedyś wspominałam, obydwoje z Duncanem mamy dużą słabość do pewnego typu tureckiego chleba – płaskiego, sprężystego bochenka, którego tradycyjnie spożywa się podczas Ramadanu. Czasami posypywany jest ziarnami sezamu a czasami tureckim chili (pul biber) z solą, i w obydwóch wcieleniach jest pyszny. W tym chlebie zakochaliśmy się gdy w Londynie zamieszkaliśmy tuż obok tureckiej piekarni. Piekarnia specjalizowała się w tych chlebach właśnie, piekła je non-stop i sprzedawała za grosze. Nieważne, o jakiej godzinie przechodziło się obok, w powietrzu zawsze unosił się zapach świeżego chleba i nie sposób było przejść obojętnie. Ten chleb jest pyszny prosto z pieca ale nawet po dwóch dniach jest ciągle smaczny. Można go cieńko pokroić, zgrilować na patelni i zjeść na lunch maczając go w przeróżnych pastach i zagryzając oliwkami.

Ponieważ już nie mieszkamy w Londynie, teraz muszę błagać Duncana by raz na czas upiekł turecki chleb. Szczerze mówiąc nawet się za bardzo nie miga bo jest to najprostszy chleb jaki kiedykolwiek zrobił. Nie wymaga żadnego wyrabiania. Nie wierzysz? Ja też byłam trochę sceptyczna ale to prawda. Drożdże wykonują całą pracę więc przy minimalnym nakładzie pracy, chleb wychodzi lekki i puszysty. Jest tak smaczny, że ciężko się od niego odczepić. I przy tej okazji warto wspomnieć, że jeśli masz w planie wieczorne bieganie to zjedzenie połowy bochenka na późny lunch nie jest mądrym posunięciem! Ta obserwacja bynajmniej nie jest oparta na moim własnym doświadczeniu:).