Wegańska tempura

‚Zabieraj łapy od mojej tempury!’. Sorry, to było do Duncana…Zawsze można go znaleść w pobliżu gdy tylko coś smażę (może dlatego, że nie jest to często) i trochę się boczy gdy mówię mu ‚możesz wziąść kawałek ale taki mniej udany’. Biedny Dankanek (jak nazywa go moja mama 😉 ) taki niedożywiony ciągle pomimo tony jedzenia, którą bez przerwy testuje. Gdy na niego tak pokrzykuję, nagle przypomina mi się, że mój brat i ja też tak robiliśmy mojej ukochanej babci chyba więc będę musiała spuścić z tonu;)

Pamiętam jedną konkretną sytuację, na myśl o której ciągle płoną mi uszy. Moja babcia świetnie gotowała i lubiła podejmować gości. Miała grupę przyjaciółek, które regularnie zapraszała na przyjęcia lub ciastka i kawę. Mój brat i ja bardzo lubiliśmy te okazje gdyż zawsze dostawało nam się wtedy coś dobrego do jedzenia. Na jedno z takich przyjęć babcia zrobiła przystawkę w postaci wiosennej zupy z zielonego groszku z chrupkimi i słonymi, smażonymi na maśle grzankami. Usmażyła górę tych pysznych grzanek po czym zajeła się czymś innym. Mój brat, nasza kuzynka i ja nie mogliśmy się widokowi tych grzanek oprzeć. Złapaliśmy ową miskę i ukryliśmy się pod stołem w drugim pokoju, który nakrty był długim białym obrusem więc babcia nie miała pojęcia co kombinujemy. Nasz plan był taki by zjeść wierzchnią warstwę grzanek i potem je trochę przeczesać tak by nikt się nie domyślił, że cokolwiek ubyło. Okazało się jednak, że te wredne grzanki uzależniają…Tuż przez przyjściem gości babcia zaczeła szukać grzanek by położyć je na stole. Po chwili słyszeliśmy, że szuka nas. Gdy w końcu usłyszała szepty pod stołem, podniosła brzeg obrusu i zobaczyła całą naszą trójkę trzymającą ewidentnie pustą miskę po grzankach…Nie było nam już do śmiechu i trochę się nam oberwało. To był ostatni raz kiedy babcia pozwoliła nam uczestniczyć w swoich sławnych przyjęciach…